Tekst blz. 269
De meest moderne details in het huis zijn die van de muren, in het bijzonder de details van de ramen. Net zoals het ontwerp van het traditionele raam is het raam ontworpen om de massa van het gebouw te benadrukken, en om het gewicht boven de opening te ondersteunen.
Het moderne raam (bandraam) is ontworpen om de kwaliteit van de vliesgevel te benadrukken.
De stalen balken die de bovenliggende bakstenen dragen zijn verborgen. En niets in het steenmotief erkent hun aanwezigheid (de bakstenen vallen niet op). De ramen zijn in de opening naar voren geschoven, naar de voorkant van de muur. De ramen zelf zijn van staal, in tegenstelling tot de traditionele dubbele houten ramen die gebruikt zijn in de traditionele duitse binnenlandse architecturen. Het industriële uiterlijk van de ramen is het enige voordeel. In het algemeen zijn de traditionele ramen thermisch beter en vragen minder onderhoud.
Het voordeel van de stalen ramen is dat ze een dun profiel hebben waardoor het lijkt dat het frame bijna onzichtbaar is. Daardoor kan Mies een compositie maken van de abstracte rechthoekige ramen.
In zijn boek uit 1947, vertelt Philip Johnson een verhaal over Mies die de gevelbakstenen persoonlijk sorteert. Hij plaatste de langer gebakken en dus kortere bakstenen in de zijwanden. En de langere, kort gebakken bakstenen plaatste hij aan de voor en achterkant. De werktekeningen wijzen de verticale voegen/lassen precies aan, terwijl daar in tegen de hedendaagse praktijk situeert alleen de horizontale voegen/lassen. En maak het mogelijk de verticale voegen/lassen willekeurig te plaatsen omdat ze gespreid zijn. Men moet Mies bewonderen voor zijn toewijding en precisie, maar men moet zich ook afvragen of het de moeite waard is. Ruskin zei dat de vraag naar perfectie altijd een verkeerde inspiratiebron is van de uiteinde van de kunst. Mies was geen leerling van Ruskin of van de pittoreske architectuur waar hij voor pleitte, maar er is een vraag bij de geschiktheid van deze ethische, aanwezige materialen. Het eist een precieze plaatsing van het metselwerk, met de koppen en voegen/lassen precies in lijn, waarmee Mies het gebouw een abstractere en industriële uitstraling probeerde te geven. Maar het uiterlijk van het afgewerkte gebouw suggereert dat hij misschien te veel perfectie eiste van zijn materiaal, wat niet past bij de oorsprong van het materiaal.
De interieur details van het Lange house zijn anders dan Mies zijn latere werk, maar het is het startpunt voor het begrijpen van het interieurs van werken zoals het Tugendhat house. De interieurafwerking, de deur en kozijnen, en de plinten zijn eenvoudige rechthoeken zonder lijstwerk, krommingen of overgangen van elke aard. Ze zijn geabstraheerd tot een mate dat zelfs Wright niet was aangegaan, en op deze manier roepen ze het interieurs van Adolf Loos terug. Maar ze zijn gewoon simpel: abstract en traditioneel. Ze worden gebruikt om de voegen/lassen tussen verschillende materialen (bij deuren) en oppervlakten (plinten) te bedekken. Dit is veel meer in overeenstemming met de traditionele houding ten opzichte van het vakmanschap. In plaatst van te eisen dat hout en gips, of hout en hout elkaar ontmoeten in een nauwkeurige geometrische stootlas, verbergt Mies de naden/voegen/lassen. In Mies’s later werk wijkt hij af van deze oplossing.
Het Barcelona Paviljoen.
Figuur 9.13 showt het stalen frame van het Barcelona Paviljoen. Figuur 9.10 laat het stalen frame van het Farnsworth house zien. Het frame van het Farnsworth house was en is zichbaar, het stalen frame bij het Barcelona Paviljoen is niet zichtbaar in het voltooide gebouw.
Als men kijk naar deze foto’s en Mies begrijpt, kan men zien waarom. Elke kolom van het Barcelona Paviljoen is een kruis gemaakt van 4 aan elkaar geschroefde hoeken, aan de bovenkant van deze kolommen staat een achthoekige plaat. Deze plaat heeft 16 gaten om bouten van de erboven gelegen ligger te ontvangen. Vier paren van deze kolommen dragen 4 brede flens balken, welke de hoofdliggers vormen. De kleinere bredere flensen zijn aangesloten op deze balken om de console te vormen.
Tussen de hoofd liggers zijn wijdere flens balken, die met bouten aan de hoofddraagrichting zijn bevestigd met haakse hoeken. Onder de stenen vloer, op de foto ,is een betonnen plaat, de stalen kolommen gaan door tot onder de steen, waar ze aan de plaat zijn bevestigd. Waarschijnlijk met een grondplaat. Het diepste stalen lid in het Barcelona Paviljoen is ongeveer 16 inch diep. Het diepste stalen lid in het Farnsworth house is ongeveer 15 inch diep. Alle gewrichten in het Barcelona Paviljoen zijn vastgeschroefd.
Detail 1.
Tekst blz. 271
verbindingen in de Famsworth huis zijn gelast. De tolerantie (de mate van in nauwkeurigheid) van het staal in het Barcelona Paviljoen is waarschijnlijk ongeveer; de tolerantie van het blootgestelde staal in de Farnsworth huis en dat is waarschijnlijk minder dan 1 / 16 inch. Het frame van het Barcelona-paviljoen is grof, ruw, onnauwkeurig en het wemelt van de bouten, platen, gewrichten en verbindingen; het frame van de Farnsworth huis is precies, monolithische, en naadloos. Tussen 1927 en 1951 is de technologie van staal veranderd. Mies zijn kennis van de technologie van staal was ook veranderd, en zijn methoden van gebouwen had dienovereenkomstig aangepast.
Composiet of bebouwde delen, zoals de kruisvormige kolommen, waren gebruikelijk in de jaren 1920. Een kolom van ongeveer 14 centimeter, die vandaag de dag uit een stuk zou zijn, zou in die dagen zijn gemaakt van hoeken en platen. Sommige architecten waardeerde en benutten de patronen van de bouten. McKim's Pennsylvania Station en Wagner's Postsparkasse zouden verloren gaan als een groot deel van hun kolommen monolithisch en volgebouwd waren. Voor Mies, echter, was het belangrijk dat de bouten verborgen werden. Vandaar dat de stalen hoekkolommen in Barcelona zijn bekleed met verchroomde platen. De voetplaten van de kolommen zijn verborgen onder de stenen bestrating. De liggers, balken, bouten, platen en hoeken van de dakconstructie zijn allemaal aan het zicht onttrokken door het vlakke gips plafond.
Een groot deel kan worden begrepen als het principe van het Barcelona-paviljoen. Mies wilde de middelen van het aansluiten van het stalenframe en de onjuistheid, of tolerantie, van dit staalwerk verhullen.
Bepaalde gewrichten van het Barcelona-paviljoen worden uitgedrukt, en sommige bevestigingsmiddelen worden blootgesteld. De kozijnen worden gevormd en het glas wordt vastgezet met zichtbare schroeven, waardoor een nauwkeurigheid blijkt tussen de ruiten en tussen de metalen frames en de vloer hierboven. Dit detail is uiteraard afgeleid van het werk van Wright, die Mies kenden en respecteerden, maar Mies gebruikt dit detail op zijn eigen manier, om de vlakken van metaal en glas te maken zodat het lijkt alsof het zweeft. Dit detail, het onthullen, kwam steeds vaker in zijn werk, meestal als een verbinding tussen verschillende materialen. Net als vele moderne details, dit is een omkering van een traditionele detail; het glas verstoppen, in plaats van inbouw, projecten buiten het frame. In de daaropvolgende werken paste Mies dit soort omkering van vele andere details toe.
Andere aspecten van de structuur kan alleen maar worden omschreven als ad hoc, en illustreren hoe verschillend de structurele realiteit van het structurele beeld is. Het vlak van het dak is te dun voor de diepe liggers die nodig zijn voor de uitkragingen. Deze liggers zijn toelopend aan de uiteinden van de dunne rand die Mies wenste te creëren. In aanvulling op de acht vrijstaande kolommen, zijn de anderen verborgen binnen de stenen muren. Deze ruwe compromissen kunnen worden toegeschreven aan de snelheid waarmee het paviljoen werd ontworpen. Mies was meer systematische in zijn bevestiging of ontkenning van de kolom. Andere aspecten van het Barcelona-paviljoen waarin structurele werkelijkheid afwijkt van structurele beelden zijn des te belangrijker, omdat zij zich blijven voordoen in het latere werk van Mies.
Er is geen zichtbare structuur in het Barcelona Paviljoen, het is een gelaagde en analogisch bouwsysteem, niet een monolithisch en letterlijk. Zoals vermeld, zijn de ruwe kruisvormige kolommen bekleed met verchroomde platen. De betonnen voet is bekleed met travertijn. Het onregelmatige frame van de dakconstructie is bekleed met planken en een soepele ononderbroken vlak van gips. Veel van wat monolithische stenen lijken te zijn, zijn eigenlijk dunne platen gemonteerd op metselwerk. Naast het feit dat hij de stalen verbindingen verborg, is het toegestaan dat Mies slechts dunne lagen van de dure materialen gebruikte en deze materialen met een laag fineer,van precisie vakmanschap bovenop het zware werk van staal en beton bewerkte. Maar het grootste voordeel van dit systeem was dat het was toegestaan dat Mies bepaalde aspecten van de structuur, terwijl hij het andere te verborg, te uiten. Als we kijken naar het Barcelona Paviljoen in zijn voltooide vorm, zien we wat historici altijd hebben gezien: acht vrijstaande kolommen ter ondersteuning van een vlakke plaat, en vrijstaande schermen die geen lasten dragen. Het is een opvatting gelijk aan die van Corbusier en net als Le Corbusier verbergt Mies die aspecten van de structuur.
Detail 2.
